ببخش که برگ هایت را لگدکردم .

ببخش که مرگت را می بینماما کاری از عهده ام بر نمی آید .

ببخش که چوب های خشکت رادر آتش ;سوزاندم تا گرم شوم.

خاطرات زیادی با هم داشتیمببخش ببخش که تو را رها می کنم

و به سراغ زمستان می روم...

من رفیق نیمه راه نیستماین تقدیر توست که، می میری!

و اما پاییز به من می گوید:

خداحافظ انسان، من نمی میرمدر این دنیا

من همیشه بوده ام و خواهمبود.

تو مرا ببخش که; یک باردیگر رفتم و با رفتنم;

 یک پاییز دیگر از عمرت را با خود بردم.

من رفیق بدی نیستم این تقدیرتوست.